Normani u Sredozemlju (XI – XIII vek)
Početkom XI veka jedan odred normanskih plaćenika je na povratku iz Jerusalima otkrio u južnoj Italiji sredinu u kojoj su njihove veštine mogle doći do izražaja. Kada je najstariji brat Viljem de Otvil urmo 1046. godine bio je već gospodar Apulije. Uskoro su tri mlađa sina Tankerda Otvila, Robert Gviskard, Viljem i Rožer došla da se priključe. Onfroa, poslednji od starijih sinova umro je 1057. godine. U Apuliji ga je nasledio Robert Gviskard (1057-1085) koji je priznat od pape za vojvodu Apulije i Kalabrije. 1071. Robert je osvojio Bari, poslednju vizantijsku teritoriju u južnoj Italiji, dok su se Rožer i on udružili i sledeće godine osvojili Palermo. Robert je posle toga upao u Albaniju u nameru da osvoji i tamo vizantijske posede, ali su mu vizantijska i venecijanska flota pokvarile planove pa se povukao. Za to vreme Rožer je nastavio sa osvajanjem Sicilije i konačno je pokorio 1095. godine, ali je ta država ostala pod sizerenstvom njegovog nećaka Rožera, sina Roberta Gviskarda (1085-1111). Rožer II koji je nasledio svog oca Rožera I i vladao od 1103-1153. godine okrenuo se severnoafričkoj obali i osvojio prostor između Tunisa i Tripolija. Kada je unuk Roberta Gviskarda, Viljem (1111-1127) umro Rožer II je uzeo njegovo vojvodstvo, a tri godine kasnije papa mu je priznao titulu kralja Sicilije da je nosi kao papski vazal. Rožerova kćerka Konstanca donela je ovo kraljevstvo Henrihu VI Hohenštaufovcu, nakon smrti njenog brata i nećaka. Kada je Karlo Anžujski došao na vlast, on je oživeo Henrihove planove. Zlosrećni krstaški rat u Tunisu iz 1270. godine, koji su vodili Karlo i francuski kralj Luj IX (1126-1270) trebalo je da bude tek prvi korak ka stvaranju jednog sredozemnog carstva. I mada napad na Tunis nije doveo do stalnih osvajanja, Karlo se nije obeshrabrio već je stvorio savez sa Venecijom radi upada u Vizantiju. Njegove planove srušio je gubitak Sicilije 1282. godine koju je zauzeo Aragonski kralj Petar III (1276-1285) koji je uz pomoć Vizantije prvo pobunio stanovništvo Sicilije, pa je nastupilo Sicilijansko večernje u kojem je pobijeno između tri i četiri hiljade Francuza na ostrvu. Potom je Petar krenuo na Siciliju i prisvojio titulu kralja Sicilije.
Početkom XI veka jedan odred normanskih plaćenika je na povratku iz Jerusalima otkrio u južnoj Italiji sredinu u kojoj su njihove veštine mogle doći do izražaja. Kada je najstariji brat Viljem de Otvil urmo 1046. godine bio je već gospodar Apulije. Uskoro su tri mlađa sina Tankerda Otvila, Robert Gviskard, Viljem i Rožer došla da se priključe. Onfroa, poslednji od starijih sinova umro je 1057. godine. U Apuliji ga je nasledio Robert Gviskard (1057-1085) koji je priznat od pape za vojvodu Apulije i Kalabrije. 1071. Robert je osvojio Bari, poslednju vizantijsku teritoriju u južnoj Italiji, dok su se Rožer i on udružili i sledeće godine osvojili Palermo. Robert je posle toga upao u Albaniju u nameru da osvoji i tamo vizantijske posede, ali su mu vizantijska i venecijanska flota pokvarile planove pa se povukao. Za to vreme Rožer je nastavio sa osvajanjem Sicilije i konačno je pokorio 1095. godine, ali je ta država ostala pod sizerenstvom njegovog nećaka Rožera, sina Roberta Gviskarda (1085-1111). Rožer II koji je nasledio svog oca Rožera I i vladao od 1103-1153. godine okrenuo se severnoafričkoj obali i osvojio prostor između Tunisa i Tripolija. Kada je unuk Roberta Gviskarda, Viljem (1111-1127) umro Rožer II je uzeo njegovo vojvodstvo, a tri godine kasnije papa mu je priznao titulu kralja Sicilije da je nosi kao papski vazal. Rožerova kćerka Konstanca donela je ovo kraljevstvo Henrihu VI Hohenštaufovcu, nakon smrti njenog brata i nećaka. Kada je Karlo Anžujski došao na vlast, on je oživeo Henrihove planove. Zlosrećni krstaški rat u Tunisu iz 1270. godine, koji su vodili Karlo i francuski kralj Luj IX (1126-1270) trebalo je da bude tek prvi korak ka stvaranju jednog sredozemnog carstva. I mada napad na Tunis nije doveo do stalnih osvajanja, Karlo se nije obeshrabrio već je stvorio savez sa Venecijom radi upada u Vizantiju. Njegove planove srušio je gubitak Sicilije 1282. godine koju je zauzeo Aragonski kralj Petar III (1276-1285) koji je uz pomoć Vizantije prvo pobunio stanovništvo Sicilije, pa je nastupilo Sicilijansko večernje u kojem je pobijeno između tri i četiri hiljade Francuza na ostrvu. Potom je Petar krenuo na Siciliju i prisvojio titulu kralja Sicilije.
Нема коментара:
Постави коментар